Wandelen, walk & run!

Wandelen, walk & run!

Hier wordt weinig gewandeld; in de VS wordt het minst gewandeld van alle ontwikkelde landen. Als je iemand ziet wandelen, bijvoorbeeld in een winkelstraat of in een shopping mall, dan weet je dat de auto om de hoek staat.

Maar soms zie je Amerikanen in groepen wandelen met allemaal hetzelfde T-shirt aan. Daaraan kun je zien, voor welk goed doel wordt gewandeld. En dat zijn er een hele boel. Afgelopen twee weken waren hier in Burlington de volgende mogelijkheden:
de Light The Night Walk van de de Leukemia & Lymphoma Society (LLS);
de NAMI Walks van de National Alliance on Mental Illness (Depression, Anxiety, Bipolar, Schizophrenia etc.);de Alamance County Walk to End Alzheimer's (Our vision: A world without Alzheimer’s disease);
de 5k Walk/Run to end Violence against Women (March and raise your voice. Help end sexual violence) ;
de Kit Carson County Breast Cancer Awareness Walk (help us support cancer treatments and cancer victims in Kit Carson County);
de Burlington crop hunger walk: (One of more than 2,000 CROP Hunger Walks held each year in the U.S. - the Burlington, Vermont CROP Hunger Walk has a thirty plus year history of combating hunger locally and internationally) en de15th Annual Run For JUMP (Joint Urban Ministry Project, Emergency Assistance From the Interfaith Community)
Deze Walks en Runs zijn om te laten zien dat je om je medeburger geeft, maar ze zijn vooral bedoeld om geld voor het goede doel in te zamelen, om medisch onderzoek te laten doen naar tal van ziektes. Je betaalt om deel te nemen, meestal zon $ 25, maar dan krijg je ook een geinig T-shirt en een ecologisch verantwoord tasje, maar de bedoeling is dat je ook sponsorgeld inbrengt. Hoe meer geld je van buren, vrienden en familieleden weet af te troggelen, des te beter. Het gaat soms zo ver dat je bij een flink bedrag, zeg $ 10.000 zelf een tegoedbon krijgt van $ 500, natuurlijk te besteden bij één van de hoofdsponsors, bijvoorbeeld de plaatselijke juwelier. Mensen die goed zijn in bedelen én 5 kilometer kunnen lopen, zijn dus én weldoeners én eigen zakkenvullers.
In Nederland rijzen de kosten voor de gezondheidszorg al jaren de pan uit. Om te voorkomen dat wij ook wekelijks moeten gaan hardlopen voor een goede doel, of in een gracht zwemmen met Maxima, zijn er volgens mij maar twee oplossingen. Of de gezondheidszorg wordt flink hervormd of je krijgt op je 85^e verjaardag van regeringswege de Drion-pil uitgereikt.

Schieten en roken

Schieten en roken

Je kunt je Clint Eastwood toch niet voorstellen zonder sigaartje, voor, tijdens of na een shoot out. Toch zal het niet lang meer duren of films als The Good, the Bad and the Ugly, For a few dollars more en vele duizenden anderen, onder het mes worden genomen. Het moet niet moeilijk zijn met een ingenieus computerprogramma alle rook uit films te verwijderen. Rook van sigaretten, sigaren en pijp natuurlijk, niet de rook van vuurwapens.

Dat is het paradoxale in de VS, waar het recht op het hebben en dragen van vuurwapens als een door God gegeven recht wordt verdedigd, als teken van de absolute vrijheid die een Amerikaan heeft. Het is wonderlijk dat het recht om jezelf te schaden door te roken, steeds minder wordt geaccepteerd. Natuurlijk heeft de tabakslobby zijn uiterste best gedaan om ingrijpende maatregelen tegen te gaan, maar dat is ze nog niet helemaal gelukt. Maar probeer in New York eens een appartement in een dure coöperatie te kopen voor een bedrag dat begint met een miljoen, maar dat ook een veelvoud daarvan kan zijn. Als je roker bent, kun je het wel vergeten, ook al rook je alleen in je eigen dure appartement. En ben je vrijwilliger bij de lokale brandweer en je blijkt te roken, dan kun je het ook verder vergeten.

Maar wapens dragen, en gebruiken, is bijna overal toegestaan en geen folklore, maar harde werkelijkheid en schietpartijen die de krant halen, een kleine minderheid, zorgen alleen maar voor meer wapenaankopen. Een recent mooi voorbeeld is de staat Arizona, waar gouverneur mevrouw Jan Brewer met haar volle verstand een wet tekende waarin het heimelijk dragen van een wapen in een café of bar toegestaan werd. De enige voorwaarde was dat de persoon in kwestie niet dronk. Bij het gewoon openlijk dragen van een wapen, weet je als onschuldig barbezoeker tenminste waar je aan toe bent; als iemand zijn wapen trekt, ga je direct plat op de grond liggen. Maar nu moet je dat in Arizona al doen, als iemand in zijn broekzak grijpt om zijn, nee niet zijn sigaretten, maar om zijn portemonnee te trekken. Ik kan mij niet voorstellen dat café-eigenaren blij zijn met die wet, want er zullen toch klanten wegblijven.

Het brengt mij wel op de gedacht om de discussie in Nederland over al of niet roken in al of niet kleine cafés in één keer op te lossen; we stoppen met roken, maar we mogen bij cafébezoek wel een wapen dragen. Of dat een verborgen wapen is of een eerlijk openlijk getoond exemplaar, gaan we uitpolderen.

Verkiezingen (1)

Verkiezingen (1)

Nee, dit gaat niet over de presidentsverkiezingen die hier in November plaats gaan vinden, maar over onze eigen 2e Kamerverkiezingen. Toen Wilders het minderheidskabinet liet vallen, wist ik dat ik de verkiezingen helaas niet zelf kon meemaken. Ik zou natuurlijk per volmacht kunnen laten stemmen, maar ik begreep dat je ook vanuit het buitenland mocht stemmen. Via Internet kon ik een formulier printen, waarin ik de burgemeester van mijn woonplaats beleefd kon vragen of ik vanuit het buitenland mocht stemmen, omdat ik langdurig afwezig zou zijn. Als voorbeeld stond de burgemeester van Den Haag vermeld, maar ik richtte mijn verzoek natuurlijk tot mijn eigen burgemeester, Amstel 1, Alhier (dat komt altijd aan). Tot mijn verbazing kreeg ik geen stembiljet uit Amsterdam, maar uit Den Haag, waar ik geacht werd in kieskring 12 (’s-Gravenhage) mijn stem uit te brengen. Dat wil ik helemaal niet, maar als ik in beroep zou gaan, tot de Hoge Raad toe, zou ik drie verkiezingen verder zijn.

Het stembiljet ging vergezeld van een Briefstembewijs Model M 6-2 met het uniek nummer 275135, waarin de Haagse burgemeester verklaarde mij toe te staan per brief te stemmen. Bovendien moest ik onderaan die brief, waar mijn naam & adres op stond, met mijn handtekening verklaren, dat ik het stembiljet persoonlijk had ingevuld. Het stembiljet moest ik samen met die brief opsturen naar een adres in Washington. Nu weet ik toevallig dat op 4200 Linnean Avenue NW niet het stembureau van kieskring 12 zit, maar de Nederlandse ambassade, loyaal bondgenoot van de VS in the War on Terror. Wie geeft mij de verzekering dat mijn stemgegevens geheim blijven en dat ze niet aan de CIA of de FBI worden doorgegeven? Per slot van rekening is de afgelopen vier jaar elke keer door de bevoegde Amerikaanse autoriteiten op verschillende vliegvelden in mijn afgesloten koffer gesnuffeld (ze laten wel een keurig briefje met War on Terror-uitleg achter in je koffer).

Volgende keer laat ik weer bij volmacht stemmen; dat is in elk geval anoniem en zo hoort het ook.

David Barnouw in de VS (najaar 2012)

David Barnouw is tot eind van het jaar in Burlington, Veermont, the Green Mountain State.

Hij geeft daar aan de University van Vermont de cursus ‘The Holocaust in the Netherlands’.

Regelmatig zal hij bloggen over wat hem opvalt, interesseert of opwindt.

Nederland (1)

Nederland (1)

Bij het lezen van de krant in de V.S. groeit je minderwaardigheidsgevoel met de dag, want er is hoogst zelden Nederlands nieuws dat ‘fit to print’ is. Enkele weken geleden had ik drievoudig geluk. De zondag is hier altijd een mooie kranten dag, want dan komt de New York Times in vol ornaat uit. Hij kost dan $ 6, in plaats van $ 2,50, maar dan heb je ook wat in handen. De krant telde 8 katernen met samen 114 pagina’s, een Book Review van 28 pagina’s, het wekelijks Magazine van 50 pagina’s en deze keer een Magazine over vrouwen mode; een glossy van maar liefst 228 pagina’s. Je hoeft je op zondag dus niet te vervelen.

Op pagina één was het al raak, waar oude productiemethodes, een lopende band met mensenwerk, vaak in lage lonenlanden, vergeleken werd met een lopende band waar robots hetzelfde werk doen. Als voorbeeld werd Philips genomen; menselijke arbeid in China en de robots in Drachten, die 24 uur per dag werken, zonder hinderlijke koffiepauzes, of lastige eisen voor loonsverhoging.

En in het reiskatern kwam Nederland twee keer ter sprake. Een hele pagina was geweid aan de voormalige kunstenaarskolonie Domburg op Walcheren en met name aan de schilder Mondriaan, die daar van 1908 tot 1916 woonde en schilderde. De auteur, Freda Moon, moet wel per trein langs ‘the grattified suburbs of Rotterdam and Haarlem’, maar dan kan ze de Mondriaanse kleuren aan de Noordzeekust tot zich nemen. Waarom ze in de plaatselijke jeugdherberg, het Stayokay Hostel Domburg at Westhove Castle moet verblijven, is raadselachtig.

In een korter artikel beschrijft Freda haar bezoek aan het Noord-Koreaanse restaurant Pyongyang in Amsterdam, waar ze de enige gaste blijkt te zijn. Ze is tevreden met de maaltijd, maar vindt het restaurant ‘mostly spectacle, a gimmick with good food.’

Natuurlijk ben ik blij met deze aandacht voor Nederland, maar waar blijft het doorwrochte NYT-artikel dat dat kleine landje aan de Noordzee na een populistische ruk naar rechts nu een populistische ruk naar links schijnt te gaat maken?

P.S. Gisteren stond in de NYT weer een Nederlands bericht: het Stedelijk Museum en het Rijksmuseum zouden open gaan! Dat zal er vast vaker in hebben gestaan.